Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

RC Bike Worlds 2017 in English




This year’s RC Bike Worlds started the day I returned from Leipzig last year!
The planning for two trips (the first one being the Warm Up in May), which included booking for transportation and hotel, but also the technical details, like parts, tires, etc, started right then.
The reason for this, was to gather the necessary money slowly, so the big cost would not seem so big, if it was to be gathered in –say- 2 or three months only, but to equalize the savings during the previous 10-11 months. Thinking of this, I already started saving for the trip to the 2018 Worlds!
I have already said how I did the Warm Up: I flew with Ryanair, which was very cheap at 143 euros, while I stayed at the Camping, which was just 400 meters from the track, so I walked the distance most of the days, while for the transport to and from the airport which is about 7 km from the track, I asked local friends to help me. In all, the May race came out to be quite economical. 

Preparation

For the Worlds, I started looking for room since the winter, but the camping was already fully booked, which meant I'd have to find a hotel far from the track, which meant I'd have to find my own transportation, ie rent a car, in case I would travel by air. Looking at air fares, I realized that the so called cheap Ryanair (and Easyjet, too) which fly direct from Athens to Bologna, were asking around 400 euros for a trip in August!!!
So, in the end, I started looking at alternatives, which would be tried and tested: My Motorcycle! Anyway, I’ve travelled before to the Worlds with my BMW: In 2010 it was Grenoble, in 2011 it was Lostallo and in 2012 it was Riccione.



I did a full service of the bike myself (oils, oil filter, sparks, valves) later and the big, old, good BMW was ready to load. 
I also did a trial trip, fully loaded, in June, to check if I would forget something, or that I would take any unnecessary loads with me. I travelled to Argos, in Peloponnisos, which is only 140 km south of Athens, all motorway. Of course, I did it on purpose: There was an rc bike race at the local RC Maniacs track!
I have mounted a chip inside the BMW motronic, which I was offered to try by my friend John Gemi, so I also saw a significant decrease in fuel consumption, while at the same time the bike’s vibrations were lessened due to the changed maps in the BMW fuel injection system. More on the BMW, however, later. 
So, I booked a ferry to Ancona, but I did it with the “wrong” ferry company, Minoan, which is notoriously known for being late! However, I had to choose them, because no other ferry was leaving from Patra the day I wanted.
The total mileage was supposed to be around 225 from home to Patra, and then about the same from Ancona to the track. 
I booked at the B&B hotel, which is about 5.5 km’s from the track. 
My other rc preparation, besides the Argos race, was a race/training day at my local track, FRT. 
I bought a new bike last December, the JABBER 2017 and as soon as I had the bike at home, I gave the lexan parts, the rider and fairing to a friend for painting. The months passed and my friend still had it unpainted. So, in late June, I got my driver and fairing back in order to paint them myself. Thankfully, my friend had already covered the insides with liquid mask. 
I chose to forego the usual MotoGP and WSBK rider schemes everyone, and me, were doing every year. Instead, I tried to make a replica of a Yamaha R1 which races in the Greek Championship, owned and serviced by Team Wolf-Motul. 
So, I found the real bike’s owner, George Paraskevas, who kindly let me take a hundred detailed pics of his bike, then I painted the model a single red color and started making the stickers to stick on the outside of the bodyshell. I made the stickers with the help of my local shop stampotage.gr who finished my design of the logos, printed them in high quality nylon sticker sheet and also laser-cut them, so they are easier to apply. 
What came out was very pleasing to my eyes, considering this was practically my first ever attempt to make a bodyshell from start to finish, myself!

The Race

I arrived at the track on Wednesday evening, so actually I didn’t run the bike on the track that day. However, I found almost everyone at the track, so we said our hellos!



On Thursday morning we start with controlled free practice, which means without marshalling, so I have to be careful and not crash (a lot!). Knowing the track since May, helped me a little, so I quickly found a good pace and started doing 25 to 26-sec laps, when not crashing!




Later, on Thursday, we did the Timed Free Practice. I am racing in the Stock class, which, this year had only 12 racers, so we run all together, fast guys and slow guys. I end up in the 10th place. Mind you, this class, in previous years has seen as many as 30 drivers race. 
We also do the first of six Qualification run. 



The National Teams presentation was done as usual in the afternoon. For some reason, the track didn’t have a Greek flag, even though I know that quite a few racers (with rc cars) have raced here before. Luca, gives me a plaque with Greece hand-written on it! No big deal!
Right after the parade, the classic Beauty contest is happening! Which is the nicest looking bike? Well… it was mine! 
Lamberto Collari himself gave me the very heavy trophy! Let’s see how I can carry this on the BMW, now!!!



On Friday we do 5 more Qualifications. In general, I improve all the time, but so all the others. I am racing for the 9th or lower position. In the end I find myself in the 10th position of the final. 



On Saturday morning, the finals day, the racing goes quite lightly, since we are very few racers, in total, this year. In stock class, as I said, there are 12 racers, so we all go into the A final. In Superbikes, there are 22 racers, so the TM and the race director decide to let the first 10 drivers in the A final, and the rest 12 drivers go to the B final. 
The nitro drivers were also 12, so they were all in one final too. 
So, we are all given a 20 minute free practice run, because the racing heats are quite few and the schedule is easy. 



Running the finals proved to be an ordeal for me, since I was clearly 2.5 to 3 or more seconds slower than the 7-8 top drivers. The same was true for the other two last drivers. 
And it was an ordeal, because quite a few times, seeing the little fast train of 5 fast drivers right behind me, made me very nervous, in order to let them all pass AND not crash with them at the same time. The track being quite narrow, I voluntarily sent my bike straight into a marshal, just to let the fast guys pass easily… 
However, when I was alone on the track, I was running 23’s and 24’s… Not very bad!
So, I finished 12th. Out of 12 racers. OK! I will say it: I finished dead last! And this does not mean I didn’t fight as much as I could…



Let’s see it in a positive way, then: I made the A final and I got a trophy! Wow!
Not to mention that everyone back home were shouting to me “bring a trophy”! See… I brought two! Not just one!




Staying in the race things for a while, there are a few notes I took: Team JABBER was very visibly missing from this even, as well as the usually big teams of German and Austrian drivers. The former World Champion Stefan Polydor was also present every day in the pits, but he didn’t race. He was taking pics and helping drivers (and me, among others!). 
Speaking of National teams, absent were the British and the Spanish drivers, as well as a few Swedes and others. 
As far as my bike went, I was troubled with the updated forks, which were most of the time stuck either fully extended or fully compressed. So, I reverted to the kit fork legs, which were, to say the least, mediocre in performance. Despite my many crashes, I only broke a carbon plate costing a mere 25 euros!
One more point worth noting was the GRP pricing strategy. GRP had set up a tent, as usual, in the pits, selling the tires at a more expensive price than the one that was advertised on their site, until now. I was wondering why they did that, because at the Worlds they usually do discounts for the racers… 
As for the other teams, RG dominated all classes, naturally, its bikes being 80-90% of the racers. There were a few Faor bikes, one of which managed to snatch the Stock Class World Championship! 
In, all, the race, despite the few racers, compared to previous years, where the racers were almost 100, was done immaculately, thanks to the efforts of the track team, while the track offered very high traction, no matter what day, weather or time it was. 
I think it was a narrow track, but then again I am used to the huge FRT track I usually race and practice!

The BMW Log!

Well... the GPS said I did 1223 km's, but being an old (2003) Garmin 2610 model, it loses the satelittes in the tunnels, so it may record accurately the length, but you have to add a few tunnels to it!
The bike odo said I did 1297 km's. 



Also, bear in mind, that when the speedo shows 140, the bike is actually doing 132 km/h. At 150 it's doing a nice 138...
On the way to Italy, I did the trip through Attiki Odos, then the new motorway to Patras... about 225 km's.
From Ancona to Bologna, the GPS said it would be around 215 km's.
On the way back, I first tried the Autostrada, but being an August Sunday morning, almost all Bolognese people were out there in their cars, travelling south at intergalactic speeds between 0 (yes, Zero!) and 30 km/h.
So, a few km's down the Autostrada, I moved off of it, found the nice SS9 and followed it until Rimini.
Then, I did the rest on the Autostrada, at a quite good pace.
On Monday, around 1.30 pm, I got out of the boat, at Igoumenitsa. Spent half an hour at the city, trying to pass between stopped and badly parked cars, in order to find an ATM! After I found it, took some cash, then tried to fill up at the only BP gas station near the exit of the port. The guy said no 95 gas, only 100. At what price? 1.850 per liter?! Get out of here! 
I rode about 17km's up on Egnatia, then got out at the first exit, towards Karteri. I filled up (at 1,420!) and then got back to Egnatia.
At the 54th km of Egnatia I took the exit towards Ionia Odos, the new motorway going from Ioannina to Patra. 
Great new road, boring, if you ask me, low speed limits, mostly 90 and 100, and rarely 120 or 130 for very short stretches, but everyone was doing 130-140... I was doing mostly 100-115... enjoying the scenery too!
(So far, only two toll station operating. Two or three more to start soon).
At Antirrio, I went off the motorway and hopped on a ferry (1 euro for bike and rider!) and 10 minutes later I was at Rio.
The rest of the road to home, was a two hour 225km drive, which I did nonstop.
Total Fuel used: 63,4 liters.
If my calculations are correct, I did just 5,1 liters/100km/h using the GPS mileage!
(It calculates to 4.9 l/100 km if I use the bike odometer!)
Oil consumed? Almost nil!
Not bad at all, I would say. All motorway km's and always fully loaded, and always between 100 and 135-140 km/h (GPS showing).
Things I need? 
First I removed the Touratech spoiler that I had mounted on top of my windshield. It seems this spoiler created turbulence. After removing it, turbulence was almost nonexistent and the bike handled the side winds a lot better.
I need new gloves. The current ones were sticking to the grips!
I need a new jacket, which will have buttons on the arms, so that they dont flap around so much!
I need new boots, so my little fingers don't ache and... burn after three hours of riding.
I need to retrim the seat, and probably add new foam, because it becomes almost unbearable after three hours on it!
I need a 6th gear, so I don't have to cruise at 140 (odo), at 5000 rpm (redline is 7700). It whould have a little fewer vibrations.
Speaking of which, I have mounted John Gemi's chip (stage 9) and I believe strongly that the vibrations are a LOT less than before, plus the fuel consumption was siglificantly better than before!
Passing power is absolutely fantastic.
Time to do that dyno run, now that we are back home!!!



RC Bike Worlds 2017!




Το Παγκόσμιο για μένα ξεκίνησε ήδη την επόμενη της επιστροφής από τη Λειψία πέρσι!
Ο σχεδιασμός των δύο ταξιδιών (το πρώτο ήταν το Warm Up το Μάιο), που περιελάμβανε το κλείσιμο μεταφορικού μέσου, ξενοδοχείου, αλλά και των τεχνικών λεπτομερειών, όπως για παράδειγμα ανταλλακτικά, λάστιχα κλπ, ξεκίνησε από τότε. 
Ο σκοπός ήταν, όπως και φέτος, που ήδη ξεκίνησα την προετοιμασία για το Παγκόσμιο 2018, να μαζευτούν χρήματα, σιγά σιγά ώστε να μη φανεί το σεβαστό κόστος σε ένα ή δύο μήνες μόνο, αλλά να μοιραστεί, αποταμιεύοντας διαρκώς τους προηγούμενους 10-11 μήνες… 
Για το Warm Up, τα έχω πει ήδη, πήγα με Ryanair, πολύ φτηνό εισιτήριο στα 143 ευρώ, ενώ έμεινα στο camping (σε δωμάτιο), μόλις 400 μέτρα από την πίστα, οπότε δεν χρειαζόμουν μεταφορικό μέσο, ενώ κανόνισα με φίλους Ιταλούς να με φέρουν και να με πάνε στο αεροδρόμιο που ήταν σχετικά κοντά, 7 χλμ μόλις από την πίστα. Συνολικά μου βγήκε πολύ οικονομικός ο αγώνας του Μαίου.

Προετοιμασία

Για το Παγκόσμιο, έψαξα ήδη από το χειμώνα για δωμάτιο, το camping ήταν κλεισμένο, άρα ξενοδοχείο (σχετικά) μακριά από την πίστα, άρα δικό μου μεταφορικό μέσο, δηλαδή νοικιάρικο, αν πήγαινα αεροπορικώς. Ψάχνοντας και τα αεροπορικά εισιτήρια, διαπίστωσα ότι η «φτηνή» Ryanair, όπως και η Easyjet, που πετάνε απευθείας Bologna, ζήταγαν περίπου 400 ευρώ για τον Αύγουστο!!!
Οπότε… πάμε σε εναλλακτικές και… δοκιμασμένες λύσεις: Μοτοσικλέτα! Ετσι κι αλλιώς, έχω ξαναπάει σε Παγκόσμια με τη μοτοσικλέτα: Το 2010, στη Grenoble, το 2011 στο Lostallo και το 2012 στο Riccione.



Ένα γρήγορο σέρβις (λάδια, μπουζί, βαλβίδες) από μένα και η παλιά καλή BMW έτοιμη για φόρτωμα. 
Εκανα μια δοκιμαστική διαδρομή μέχρι το Αργος, με φουλ φόρτωμα, σαν να πήγαινα στο Παγκόσμιο, κυρίως για να δω τι μπορώ να πάρω ή να μην πάρω μαζί μου. Ξέχασα το… κολλητήρι των καλωδίων, όταν πήγα στο Αργος! Επ ευκαιρία, βέβαια, έτρεξα και στον αγώνα που διοργανώθηκε στην πίστα RC Maniacs, στο Αργος! 
Εχοντας βάλει δε και ένα τσιπάκι στο Motronic της BMW, προσφορά από το Θεσσαλονικιό φίλο John Gemi, είδα και μείωση στην κατανάλωση (έκαψα μόλις 4,9 λίτρα/100 χλμ!) και μια αισθητή μείωση των κραδασμών στο μεγαλύτερο φάσμα της λειτουργίας της BMW. Θα αναφερθώ όμως πιο αναλυτικά στα του BMW, παρακάτω.
Ετσι, κλείστηκε πλοίο για Ancona, αλλά… με την «λάθος» εταιρία, την Minoan, που είναι γνωστή για τις… καθυστερήσεις της. Ο λόγος της επιλογής ήταν ότι δεν είχε αναχώρηση από Πάτρα τη μέρα που ήθελα να φύγω. Τα χιλιόμετρα, θεωρητικά ήταν λίγα (225) μέχρι την Πάτρα και περίπου άλλα τόσα από την Ancona ως την πίστα. 
Το ξενοδοχείο που κλείστηκε ήταν το Β&Β, στα 5,5 χλμ από την πίστα.
Η προετοιμασία, εκτός από τον αγώνα του Αργους, ήταν και μια προπόνηση/αγώνας στην FRT «μας», οπότε θεωρώ ότι ήμουν σε καλή φόρμα. 

Αγόρασα καινούρια μοτοσικλέτα το Δεκέμβριο, την JABBER 2017 και την ίδια εποχή έδωσα τα λεξάν για βάψιμο σε φίλο μοντελιστή… Περιστασιακά τα έψαχνα, μέχρι που φτάσαμε μέσα Ιουνίου και τα λεξάν δεν ήταν βαμμένα! Φτου! Τελικά, τα πήρα πίσω, στα χέρια μου, έχοντας μόνο μια κάλυψη από liquid mask, ευτυχώς, πράγμα που με γλίτωσε από το μασκάρισμα! 
Για την εμφάνιση διάλεξα να κάνω μια replica Ελληνικής αγωνιστικής μοτοσικλετας. Ειχα δει στο internet και σε περιοδικά τη Yamaha R1 του Team Wolf Motul, οπότε βρήκα τον ιδιοκτήτη της, το Γιώργο Παρασκευά, έβγαλα ένα σκασμό λεπτομερειακές φωτό, βρήκα και τα logos, και έκανα το βάψιμο: Δύσκολο; Όχι ιδιαίτερα, αφού είναι μονόχρωμο κόκκινο.
Τα logos μου πήρε λίγες μέρες να τα φέρω στα μέτρα του μοντέλου και τελικά με την πολύτιμη βοήθεια του stampotage.gr φτιάχτηκαν πολύ καλής ποιότητας αυτοκόλλητα τα οποία τοποθετήθηκαν επάνω στο φρεσκοβαμμένο μηχανάκι! 
Το αποτέλεσμα ήταν πράγματι πολύ καλό!

Ο αγώνας

Εφτασα στην πίστα την Τετάρτη το βραδάκι, οπότε πρακτικά δεν έτρεξα καθόλου εκείνη τη μέρα. Βρήκα σχεδόν όλους τους φίλους οδηγούς, παρότι συγκριτικά με τις προηγούμενες χρονιές ήταν πολύ λιγότεροι. 



Την Πέμπτη το πρωί ξεκινάμε με free practice, που σημαίνει χωρίς επίσημο ξετουμπάρισμα, οπότε προσοχή και όχι εξόδους. Η γνώση της πίστας από το Warm Up βοήθησε εδώ, ώστε πολύ γρήγορα να βρω τα πατήματα και να ξανακάνω ένα σχετικά καλό (για μένα)  γυρολόγιο, σταθερά στα 25-26 όταν δεν είχα έξοδο.




Αργότερα, την ίδια μέρα κάνουμε τα Timed Free Practice. Στην κατηγορία Stock που τρέχω είμαστε μόλις 12 οδηγοί (τα προηγούμενα χρόνια η κατηγορία μάζευε έως και 30 συμμετοχές) οπότε τρέχουμε όλοι μαζί, γρήγοροι και αργοί. Κατατάσσομαι 10ος. 
Κάνουμε και το πρώτο Qualification από τα έξη συνολικά.



Γίνεται και η παρουσίαση των Εθνικών ομάδων, με ταυτόχρονη ανάκρουση του εθνικού ύμνου της κάθε χώρας. 
Για κάποιο λόγο δεν υπάρχει ταμπέλα με την Ελληνική σημαία, περίεργο μια και απ’ όσο ξέρω γίνονται συνέχεια διεθνείς αγώνες εδώ και έχουν τρέξει Ελληνες αρκετές φορές. 
Ο Luca της διοργάνωσης μου δίνει την ταμπέλα του… Λουξεμβούργου, στο πίσω μέρος της οποίας έχει γράψει Greece!
Μετά την παρουσίαση γίνεται ο καθιερωμένος διαγωνισμός ομορφιάς για την πιο ωραία μοτοσικλέτα. 
Ε… εδώ είχαμε πρωτιά, λοιπόν, αφού το μηχανάκι μου αναδείχτηκε πρώτο!



Ο ίδιος ο Lamberto Collari μου έδωσε το πραγματικά πολύ βαρύ τρόπαιο, φτιαγμένο από μπρούτζο και μάρμαρο! Να δω πως θα το βολέψω στη BMW αυτό, τώρα!!!
Την Παρασκευή γίνονται τα άλλα 5 Q’s. Σε γενικές γραμμές βελτιώνω συνέχεια, αλλά το ίδιο κάνουν όλοι. Παίζω από τη θέση 8-9 και κάτω. Εχω λίγο καλύτερη σταθερότητα και μπορώ να γυρίζω στους 22-23 γύρους… Η τελική κατάταξη με βρίσκει στη 10η θέση.



Σάββατο πρωί ξεκινούν οι τελικοί, αλλά σχετικά χαλαρά, μια και είμαστε συνολικά λίγοι: Στα Stock, όπως είπα, είμαστε μόλις 12, οπότε κάνουμε ένα τελικό. Στα Superbikes τρέχουν 22 οδηγοί και αποφασίστηκε ομόφωνα να τρέξουν οι 10 πρώτοι στον Α τελικό και οι υπόλοιποι στον Β. Τα nitro τέλος, ήταν επίσης 12, οπότε έτρεξαν όλα σε ένα τελικό.
Μια και είμαστε χαλαροί, η διοργάνωση δίνει σε όλους τους τελικούς από ένα 20λεπτο free practice session, πριν τους τελικούς. 



Οι τελικοί αποδείχθηκαν ένα μαρτύριο για μένα, αφού ήμουν ξεκάθαρα 2,5 με 3 δεύτερα πιο αργός από τους 7-8 πρώτους. Και το ίδιο πιο αργοί ήταν και οι υπόλοιποι 3 τελευταίοι…
Και ήταν μαρτύριο, αφού αρκετές φορές, βλέποντας το «τρενάκι» των 4-5 πρώτων να πλησιάζει από πίσω, αναγκαζόμουν να στείλω το μηχανάκι κατευθείαν στον κοντινότερο ξετουμπαριστή, παρά να μπλέξω ανάμεσά τους. Οντας στενή η πίστα δεν έδινε και πολλά περιθώρια προσπεράσματος, έτσι κι αλλιώς, οπότε η εκούσια έξοδος μου κατευθείαν πάνω σε ένα ξετουμπαριστή, φάνηκε μονόδρομος κάποιες στιγμές. Όταν βρισκόμουν μόνος στην πίστα, πάντως, μπορούσα να γυρίζω στα 24-λίγα. 
Η τελική κατάταξή μου είναι 12ος στους 12! ΟΚ, θα το πω: Τερμάτισα Τελευταίος! Και αυτό δε σημαίνει ότι δεν πάλεψα όσο μπορούσα. 



Τουλάχιστον, μια και ήμασταν όλοι στον Α τελικό, πήραμε όλοι κύπελλο! Πάλι καλά!
Και αυτό, γιατί, όλοι φώναζαν πίσω στην Ελλάδα «φέρε κούπα»! Ε, ορίστε! Εφερα δύο τρόπαια, όχι ένα μόνο!!!





Μένοντας στα αγωνιστικά, για λίγο ακόμα, να πούμε ότι αισθητή ήταν η απουσία της JABBER, καθώς και Γερμανών και Αυστριακών οδηγών, ενώ περίεργη εντύπωση μού έκανε η καθημερινή παρουσία στα πιτς του παλιού Παγκόσμιου Πρωταθλητή Superbikes, του Αυστριακού Stefan Polydor, ο οποίος περιφερόταν στα πιτς βγάζοντας φωτό και δεν έτρεξε στον αγώνα!!!!! 
Οσον αφορά το ίδιο το μηχανάκι μου, με ταλαιπώρησε το πιρούνι, που «κόλλαγε» είτε στην έκταση, είτε στη συμπίεση, με αποτέλεσμα μερικές απρόβλεπτες εξόδους στο τέλος της ευθείας, στα φρένα. Εχοντας δοκιμάσει και το updated πιρούνι που βγήκε την άνοιξη, δεν έμεινα ευχαριστημένος, οπότε ξανάβαλα το πιρούνι του κιτ, το οποίο είναι απλώς πιο… υποφερτό από το updated… Σπασίματα είχα μηδαμινά, μια πλάκα στο πιρούνι, αξίας 20 ευρω…
Μιλώντας για εθνικές ομάδες που δεν εμφανίστηκαν, πάντως, φέτος, ούτε οι Αγγλοι ούτε οι Ισπανοί ήρθαν… 
Ένα ακόμα σημείο άξιο αναφοράς ήταν οι τιμές των ελαστικών GRP, τα οποία πωλούσε απευθείας η ίδια η εταιρία από την τέντα της: Ηταν ανεβασμένες κατά 1,5 με 2 ευρώ σε σχέση με τις τιμές που ανακοινώνονται στο site τους. Κάτι που πραγματικά είναι απορίας άξιο, αφού πιστεύω ότι θα μπορούσαν να κάνουν προσφορές στους αγωνιζόμενους, όπως εξάλλου έκαναν και τα προηγούμενα χρόνια στις πίστες του Παγκοσμίου… 
Από κει και πέρα, η RG κυριάρχησε φυσιολογικά τα νίτρο και superbikes, ενώ τα λιγοστά Faor απλώς συμπλήρωσαν τα βάθρα και τις πιο πίσω θέσεις, ενώ κατάφεραν να κερδίσουν στην κατηγορία Stock. 
 Εν κατακλείδι, ο αγώνας, παρά τις σχετικά λίγες συμμετοχές, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια που έφταναν και τις 100, διεξήχθη άψογα, χάρη στις προσπάθειες των Ιταλών διοργανωτών, ενώ και η πίστα πρόσφερε πολύ καλό κράτημα όλες τις μέρες και ώρες, ενώ για τα δικά μου μάτια ήταν μάλλον λίγο στενότερη απ’ όσο θάθελα. Βέβαια, είμαι και συνηθισμένος στην τεράστια FRT μας, για να λέμε την αλήθεια!!!

Η BMW και το ταξίδι

Λοιπόν... το GPS λέει ότι έκανα 1223 χλμ, αλλά επειδή είναι ένα παλιό (2003) Garmin 2610 χάνει τους δορυφόρους στα τούνελ, οπότε μπορεί μεν να καταγράφει με ακρίβεια, αλλά πρέπει να προσθέσεις και τα τούνελ!!!
Το οδόμετρο της μηχανής έδειξε 1297 χλμ.



Επίσης, να σημειώσουμε ότι όταν το κοντέρ της BMW δείχνει 140, στο GPS δείχνει 132 και στα 150 πάει με 138, που είναι και τα πραγματικά!
Στον πηγαιμό για Ιταλία πήγα μέσω Αττικής οδού και μετά στον καινούριο δρόμο για Πάτρα. Περίπου 225 χλμ. Από την Αγκόνα στη Μπολόνια, το GPS είπε ότι είναι περίπου 215 χλμ...
Στην επιστροφη, αρχικά μπήκα στην Autostrada, αλλά όντας Κυριακή Αυγούστου, όλοι οι μπολονέζοι ήταν επίσης στο δρόμο με κατεύθυνση νότια ταξιδεύοντας με διαστρικές ταχύτητες από 0 (ναι, μηδέν!) μέχρι 30 χλμ/ώρα! Λίγο παρακάτω βγήκα από την Autostrada, βρήκα τον SS9 προς νότο και συνέχισα με λογικές ταχύτητες μέχρι το Ρίμινι περίπου. Από κει και κάτω, πάλι Autostrada ως την Αγκόνα, σβέλτα πλεον.
Τη Δευτέρα το πρωί (εχμ...μεσημεράκι, κατά τις 1.30!) κατέβηκα Ηγουμενίτσα, έχασα κάνα μισάωρο σε φριχτή ζέστη και κίνηση ψάχνοντας ένα ΑΤΜ (είχα ξεμείνει από χρήμα!). Αφού ανεφοδιάστηκα, πάω στο γνωστό ΒΡ στην έξοδο του λιμανιου για βενζίνη. Δεν είχε 95άρα... Μονο 100άρα... Πόσο? 1850!!! Τι λε ρε μεγάλε?!
Την έκανα, είχα ακόμα αρκετή βενζίνη, ορμάω στην Εγνατία, 17 χλμ πιο πάνω, στην πρώτη έξοδο, προς Καρτέρι (νομίζω), έχει βενζινάδικο 1,5χλμ από την Εγνατία. Φουλάρισα (1,420!) και ξανά Εγνατία.
Στο 54 χλμ βγαίνω προς Ιονία Οδο. Φανταστιός δρόμος, αούτομπαν, βαρετός, βέβαια, χαμηλά όρια ταχύτητας 90, 100, 110 και σπάνια για πολύ μικρά διαστήματα 130, αλλά όλοι πήγαιναν 130-140... Εγώ την έπεσα στα 110-115 χαζεύοντας και το τοπίο!
(Δυο σταθμοί διοδίων μέχρι στιγμής, αλλά ετοιμάζουν άλλους 2-3).
Στο Αντίρριο την έκανα για τα καραβάκια. 1 ευρώ αναβάτης και μοτο και 10 λεπτά αργότερα πάλι στο δρόμο, στο Ρίο.
Το υπόλοιπο το έκανα απνευστί σε 2 ώρες παρά κάτι. Ετσι κι αλλιώς ήταν μόλις 226,7 χλμ!
Συνολο καυσίμων: 63,4 λίτρα.
αν οι υπολογισμοί μου είναι σωστοί, τότε έβγαλα μέση 5,1 λίτρα/100χλμ, χρησιμοποιώντας το οδόμετρο του GPS.
(Αν υπολογίσω με το οδόμετρο, τότε πάμε στα 4,9 λ/100 χλμ!!!)
Κατανάλωση λαδιού? Αμελητέα. (Δεν φαίνεται να έχει αλλάξει η στάθμη).
Τι χρειάζομαι?!
Πρώτα απ΄ ολα έβγαλα το σποιλεράκι της Touratech που είχα πάνω στη ζελατίνα. Ετσι μειώθηκαν πολύ οι στροβιλισμοί που είχα και η όποια αστάθεια στους πλάγιους ανέμους (εμφανές στην Εγνατία). 
Χρειάζομαι νέα γάντια! Τα τωρινα πάλιωσαν και κολλάνε στα γκριπ! Ενοχλητικό!!!
Χρειάζομαι νέο μπουφάν, από αυτά με τα ρυθμιστικά κουμπια στα μανίκια να μην ανεμίζουν και να μην μου κουνάνε το τιμόνι!!! 
Χρειάζομαι καινούριες μπότες, ώστε να μην καίγονται και να πονάνε μετά από κάνα τρίωρο τα μικρά μου δαχτυλάκια!
Χρειάζομαι να φτιάξω τη σέλλα, νέα επένδυση και προσαρμογή του foam, γιατί ο πισινούλης μου δεν αντέχει πάνω από τρίωρο!
Χρειάζομαι μια 6η ταχύτητα, ώστε να μην ταξιδεύω με 140 στις 5000 (κόκκινο 7700). Θα έχω λιγοτερους κραδασμούς...
Μιλώντας για κραδασμούς, πρέπει να πω ότι έχω βάλει το chip (stage 9) τουJohn Gemi το οποίο πιστεύω ότι ελάττωσε ΠΟΛΥ τους κραδασμούς, ενώ βελτίωσε εμφανώς την κατανάλωση!
Δε λέμε για τη δύναμη για προσπέρασμα, πλέον, ακόμα και με 5η και 3-4000!!! 
Ωρα είναι να κάνουμε και αυτό το Dyno να δούμε πως δέιχνει και στο χαρτί, τώρα που γυρίσαμε!