Το Παγκόσμιο για μένα ξεκίνησε ήδη την επόμενη της επιστροφής από τη Λειψία πέρσι!
Ο σχεδιασμός των δύο ταξιδιών (το πρώτο ήταν το Warm Up το Μάιο), που περιελάμβανε το κλείσιμο μεταφορικού μέσου, ξενοδοχείου, αλλά και των τεχνικών λεπτομερειών, όπως για παράδειγμα ανταλλακτικά, λάστιχα κλπ, ξεκίνησε από τότε.
Ο σκοπός ήταν, όπως και φέτος, που ήδη ξεκίνησα την προετοιμασία για το Παγκόσμιο 2018, να μαζευτούν χρήματα, σιγά σιγά ώστε να μη φανεί το σεβαστό κόστος σε ένα ή δύο μήνες μόνο, αλλά να μοιραστεί, αποταμιεύοντας διαρκώς τους προηγούμενους 10-11 μήνες…
Για το Warm Up, τα έχω πει ήδη, πήγα με Ryanair, πολύ φτηνό εισιτήριο στα 143 ευρώ, ενώ έμεινα στο camping (σε δωμάτιο), μόλις 400 μέτρα από την πίστα, οπότε δεν χρειαζόμουν μεταφορικό μέσο, ενώ κανόνισα με φίλους Ιταλούς να με φέρουν και να με πάνε στο αεροδρόμιο που ήταν σχετικά κοντά, 7 χλμ μόλις από την πίστα. Συνολικά μου βγήκε πολύ οικονομικός ο αγώνας του Μαίου.
Προετοιμασία
Για το Παγκόσμιο, έψαξα ήδη από το χειμώνα για δωμάτιο, το camping ήταν κλεισμένο, άρα ξενοδοχείο (σχετικά) μακριά από την πίστα, άρα δικό μου μεταφορικό μέσο, δηλαδή νοικιάρικο, αν πήγαινα αεροπορικώς. Ψάχνοντας και τα αεροπορικά εισιτήρια, διαπίστωσα ότι η «φτηνή» Ryanair, όπως και η Easyjet, που πετάνε απευθείας Bologna, ζήταγαν περίπου 400 ευρώ για τον Αύγουστο!!!
Οπότε… πάμε σε εναλλακτικές και… δοκιμασμένες λύσεις: Μοτοσικλέτα! Ετσι κι αλλιώς, έχω ξαναπάει σε Παγκόσμια με τη μοτοσικλέτα: Το 2010, στη Grenoble, το 2011 στο Lostallo και το 2012 στο Riccione.
Ένα γρήγορο σέρβις (λάδια, μπουζί, βαλβίδες) από μένα και η παλιά καλή BMW έτοιμη για φόρτωμα.
Εκανα μια δοκιμαστική διαδρομή μέχρι το Αργος, με φουλ φόρτωμα, σαν να πήγαινα στο Παγκόσμιο, κυρίως για να δω τι μπορώ να πάρω ή να μην πάρω μαζί μου. Ξέχασα το… κολλητήρι των καλωδίων, όταν πήγα στο Αργος! Επ ευκαιρία, βέβαια, έτρεξα και στον αγώνα που διοργανώθηκε στην πίστα RC Maniacs, στο Αργος!
Εχοντας βάλει δε και ένα τσιπάκι στο Motronic της BMW, προσφορά από το Θεσσαλονικιό φίλο John Gemi, είδα και μείωση στην κατανάλωση (έκαψα μόλις 4,9 λίτρα/100 χλμ!) και μια αισθητή μείωση των κραδασμών στο μεγαλύτερο φάσμα της λειτουργίας της BMW. Θα αναφερθώ όμως πιο αναλυτικά στα του BMW, παρακάτω.
Ετσι, κλείστηκε πλοίο για Ancona, αλλά… με την «λάθος» εταιρία, την Minoan, που είναι γνωστή για τις… καθυστερήσεις της. Ο λόγος της επιλογής ήταν ότι δεν είχε αναχώρηση από Πάτρα τη μέρα που ήθελα να φύγω. Τα χιλιόμετρα, θεωρητικά ήταν λίγα (225) μέχρι την Πάτρα και περίπου άλλα τόσα από την Ancona ως την πίστα.
Το ξενοδοχείο που κλείστηκε ήταν το Β&Β, στα 5,5 χλμ από την πίστα.
Η προετοιμασία, εκτός από τον αγώνα του Αργους, ήταν και μια προπόνηση/αγώνας στην FRT «μας», οπότε θεωρώ ότι ήμουν σε καλή φόρμα.
Αγόρασα καινούρια μοτοσικλέτα το Δεκέμβριο, την JABBER 2017 και την ίδια εποχή έδωσα τα λεξάν για βάψιμο σε φίλο μοντελιστή… Περιστασιακά τα έψαχνα, μέχρι που φτάσαμε μέσα Ιουνίου και τα λεξάν δεν ήταν βαμμένα! Φτου! Τελικά, τα πήρα πίσω, στα χέρια μου, έχοντας μόνο μια κάλυψη από liquid mask, ευτυχώς, πράγμα που με γλίτωσε από το μασκάρισμα!
Για την εμφάνιση διάλεξα να κάνω μια replica Ελληνικής αγωνιστικής μοτοσικλετας. Ειχα δει στο internet και σε περιοδικά τη Yamaha R1 του Team Wolf Motul, οπότε βρήκα τον ιδιοκτήτη της, το Γιώργο Παρασκευά, έβγαλα ένα σκασμό λεπτομερειακές φωτό, βρήκα και τα logos, και έκανα το βάψιμο: Δύσκολο; Όχι ιδιαίτερα, αφού είναι μονόχρωμο κόκκινο.
Τα logos μου πήρε λίγες μέρες να τα φέρω στα μέτρα του μοντέλου και τελικά με την πολύτιμη βοήθεια του stampotage.gr φτιάχτηκαν πολύ καλής ποιότητας αυτοκόλλητα τα οποία τοποθετήθηκαν επάνω στο φρεσκοβαμμένο μηχανάκι!
Το αποτέλεσμα ήταν πράγματι πολύ καλό!
Ο αγώνας
Εφτασα στην πίστα την Τετάρτη το βραδάκι, οπότε πρακτικά δεν έτρεξα καθόλου εκείνη τη μέρα. Βρήκα σχεδόν όλους τους φίλους οδηγούς, παρότι συγκριτικά με τις προηγούμενες χρονιές ήταν πολύ λιγότεροι.
Την Πέμπτη το πρωί ξεκινάμε με free practice, που σημαίνει χωρίς επίσημο ξετουμπάρισμα, οπότε προσοχή και όχι εξόδους. Η γνώση της πίστας από το Warm Up βοήθησε εδώ, ώστε πολύ γρήγορα να βρω τα πατήματα και να ξανακάνω ένα σχετικά καλό (για μένα) γυρολόγιο, σταθερά στα 25-26 όταν δεν είχα έξοδο.
Αργότερα, την ίδια μέρα κάνουμε τα Timed Free Practice. Στην κατηγορία Stock που τρέχω είμαστε μόλις 12 οδηγοί (τα προηγούμενα χρόνια η κατηγορία μάζευε έως και 30 συμμετοχές) οπότε τρέχουμε όλοι μαζί, γρήγοροι και αργοί. Κατατάσσομαι 10ος.
Κάνουμε και το πρώτο Qualification από τα έξη συνολικά.
Γίνεται και η παρουσίαση των Εθνικών ομάδων, με ταυτόχρονη ανάκρουση του εθνικού ύμνου της κάθε χώρας.
Για κάποιο λόγο δεν υπάρχει ταμπέλα με την Ελληνική σημαία, περίεργο μια και απ’ όσο ξέρω γίνονται συνέχεια διεθνείς αγώνες εδώ και έχουν τρέξει Ελληνες αρκετές φορές.
Ο Luca της διοργάνωσης μου δίνει την ταμπέλα του… Λουξεμβούργου, στο πίσω μέρος της οποίας έχει γράψει Greece!
Μετά την παρουσίαση γίνεται ο καθιερωμένος διαγωνισμός ομορφιάς για την πιο ωραία μοτοσικλέτα.
Ε… εδώ είχαμε πρωτιά, λοιπόν, αφού το μηχανάκι μου αναδείχτηκε πρώτο!
Ο ίδιος ο Lamberto Collari μου έδωσε το πραγματικά πολύ βαρύ τρόπαιο, φτιαγμένο από μπρούτζο και μάρμαρο! Να δω πως θα το βολέψω στη BMW αυτό, τώρα!!!
Την Παρασκευή γίνονται τα άλλα 5 Q’s. Σε γενικές γραμμές βελτιώνω συνέχεια, αλλά το ίδιο κάνουν όλοι. Παίζω από τη θέση 8-9 και κάτω. Εχω λίγο καλύτερη σταθερότητα και μπορώ να γυρίζω στους 22-23 γύρους… Η τελική κατάταξη με βρίσκει στη 10η θέση.
Σάββατο πρωί ξεκινούν οι τελικοί, αλλά σχετικά χαλαρά, μια και είμαστε συνολικά λίγοι: Στα Stock, όπως είπα, είμαστε μόλις 12, οπότε κάνουμε ένα τελικό. Στα Superbikes τρέχουν 22 οδηγοί και αποφασίστηκε ομόφωνα να τρέξουν οι 10 πρώτοι στον Α τελικό και οι υπόλοιποι στον Β. Τα nitro τέλος, ήταν επίσης 12, οπότε έτρεξαν όλα σε ένα τελικό.
Μια και είμαστε χαλαροί, η διοργάνωση δίνει σε όλους τους τελικούς από ένα 20λεπτο free practice session, πριν τους τελικούς.
Οι τελικοί αποδείχθηκαν ένα μαρτύριο για μένα, αφού ήμουν ξεκάθαρα 2,5 με 3 δεύτερα πιο αργός από τους 7-8 πρώτους. Και το ίδιο πιο αργοί ήταν και οι υπόλοιποι 3 τελευταίοι…
Και ήταν μαρτύριο, αφού αρκετές φορές, βλέποντας το «τρενάκι» των 4-5 πρώτων να πλησιάζει από πίσω, αναγκαζόμουν να στείλω το μηχανάκι κατευθείαν στον κοντινότερο ξετουμπαριστή, παρά να μπλέξω ανάμεσά τους. Οντας στενή η πίστα δεν έδινε και πολλά περιθώρια προσπεράσματος, έτσι κι αλλιώς, οπότε η εκούσια έξοδος μου κατευθείαν πάνω σε ένα ξετουμπαριστή, φάνηκε μονόδρομος κάποιες στιγμές. Όταν βρισκόμουν μόνος στην πίστα, πάντως, μπορούσα να γυρίζω στα 24-λίγα.
Η τελική κατάταξή μου είναι 12ος στους 12! ΟΚ, θα το πω: Τερμάτισα Τελευταίος! Και αυτό δε σημαίνει ότι δεν πάλεψα όσο μπορούσα.
Τουλάχιστον, μια και ήμασταν όλοι στον Α τελικό, πήραμε όλοι κύπελλο! Πάλι καλά!
Και αυτό, γιατί, όλοι φώναζαν πίσω στην Ελλάδα «φέρε κούπα»! Ε, ορίστε! Εφερα δύο τρόπαια, όχι ένα μόνο!!!
Μένοντας στα αγωνιστικά, για λίγο ακόμα, να πούμε ότι αισθητή ήταν η απουσία της JABBER, καθώς και Γερμανών και Αυστριακών οδηγών, ενώ περίεργη εντύπωση μού έκανε η καθημερινή παρουσία στα πιτς του παλιού Παγκόσμιου Πρωταθλητή Superbikes, του Αυστριακού Stefan Polydor, ο οποίος περιφερόταν στα πιτς βγάζοντας φωτό και δεν έτρεξε στον αγώνα!!!!!
Οσον αφορά το ίδιο το μηχανάκι μου, με ταλαιπώρησε το πιρούνι, που «κόλλαγε» είτε στην έκταση, είτε στη συμπίεση, με αποτέλεσμα μερικές απρόβλεπτες εξόδους στο τέλος της ευθείας, στα φρένα. Εχοντας δοκιμάσει και το updated πιρούνι που βγήκε την άνοιξη, δεν έμεινα ευχαριστημένος, οπότε ξανάβαλα το πιρούνι του κιτ, το οποίο είναι απλώς πιο… υποφερτό από το updated… Σπασίματα είχα μηδαμινά, μια πλάκα στο πιρούνι, αξίας 20 ευρω…
Μιλώντας για εθνικές ομάδες που δεν εμφανίστηκαν, πάντως, φέτος, ούτε οι Αγγλοι ούτε οι Ισπανοί ήρθαν…
Ένα ακόμα σημείο άξιο αναφοράς ήταν οι τιμές των ελαστικών GRP, τα οποία πωλούσε απευθείας η ίδια η εταιρία από την τέντα της: Ηταν ανεβασμένες κατά 1,5 με 2 ευρώ σε σχέση με τις τιμές που ανακοινώνονται στο site τους. Κάτι που πραγματικά είναι απορίας άξιο, αφού πιστεύω ότι θα μπορούσαν να κάνουν προσφορές στους αγωνιζόμενους, όπως εξάλλου έκαναν και τα προηγούμενα χρόνια στις πίστες του Παγκοσμίου…
Από κει και πέρα, η RG κυριάρχησε φυσιολογικά τα νίτρο και superbikes, ενώ τα λιγοστά Faor απλώς συμπλήρωσαν τα βάθρα και τις πιο πίσω θέσεις, ενώ κατάφεραν να κερδίσουν στην κατηγορία Stock.
Εν κατακλείδι, ο αγώνας, παρά τις σχετικά λίγες συμμετοχές, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια που έφταναν και τις 100, διεξήχθη άψογα, χάρη στις προσπάθειες των Ιταλών διοργανωτών, ενώ και η πίστα πρόσφερε πολύ καλό κράτημα όλες τις μέρες και ώρες, ενώ για τα δικά μου μάτια ήταν μάλλον λίγο στενότερη απ’ όσο θάθελα. Βέβαια, είμαι και συνηθισμένος στην τεράστια FRT μας, για να λέμε την αλήθεια!!!
Η BMW και το ταξίδι
Λοιπόν... το GPS λέει ότι έκανα 1223 χλμ, αλλά επειδή είναι ένα παλιό (2003) Garmin 2610 χάνει τους δορυφόρους στα τούνελ, οπότε μπορεί μεν να καταγράφει με ακρίβεια, αλλά πρέπει να προσθέσεις και τα τούνελ!!!
Το οδόμετρο της μηχανής έδειξε 1297 χλμ.
Επίσης, να σημειώσουμε ότι όταν το κοντέρ της BMW δείχνει 140, στο GPS δείχνει 132 και στα 150 πάει με 138, που είναι και τα πραγματικά!
Στον πηγαιμό για Ιταλία πήγα μέσω Αττικής οδού και μετά στον καινούριο δρόμο για Πάτρα. Περίπου 225 χλμ. Από την Αγκόνα στη Μπολόνια, το GPS είπε ότι είναι περίπου 215 χλμ...
Στην επιστροφη, αρχικά μπήκα στην Autostrada, αλλά όντας Κυριακή Αυγούστου, όλοι οι μπολονέζοι ήταν επίσης στο δρόμο με κατεύθυνση νότια ταξιδεύοντας με διαστρικές ταχύτητες από 0 (ναι, μηδέν!) μέχρι 30 χλμ/ώρα! Λίγο παρακάτω βγήκα από την Autostrada, βρήκα τον SS9 προς νότο και συνέχισα με λογικές ταχύτητες μέχρι το Ρίμινι περίπου. Από κει και κάτω, πάλι Autostrada ως την Αγκόνα, σβέλτα πλεον.
Τη Δευτέρα το πρωί (εχμ...μεσημεράκι, κατά τις 1.30!) κατέβηκα Ηγουμενίτσα, έχασα κάνα μισάωρο σε φριχτή ζέστη και κίνηση ψάχνοντας ένα ΑΤΜ (είχα ξεμείνει από χρήμα!). Αφού ανεφοδιάστηκα, πάω στο γνωστό ΒΡ στην έξοδο του λιμανιου για βενζίνη. Δεν είχε 95άρα... Μονο 100άρα... Πόσο? 1850!!! Τι λε ρε μεγάλε?!
Την έκανα, είχα ακόμα αρκετή βενζίνη, ορμάω στην Εγνατία, 17 χλμ πιο πάνω, στην πρώτη έξοδο, προς Καρτέρι (νομίζω), έχει βενζινάδικο 1,5χλμ από την Εγνατία. Φουλάρισα (1,420!) και ξανά Εγνατία.
Στο 54 χλμ βγαίνω προς Ιονία Οδο. Φανταστιός δρόμος, αούτομπαν, βαρετός, βέβαια, χαμηλά όρια ταχύτητας 90, 100, 110 και σπάνια για πολύ μικρά διαστήματα 130, αλλά όλοι πήγαιναν 130-140... Εγώ την έπεσα στα 110-115 χαζεύοντας και το τοπίο!
(Δυο σταθμοί διοδίων μέχρι στιγμής, αλλά ετοιμάζουν άλλους 2-3).
Στο Αντίρριο την έκανα για τα καραβάκια. 1 ευρώ αναβάτης και μοτο και 10 λεπτά αργότερα πάλι στο δρόμο, στο Ρίο.
Το υπόλοιπο το έκανα απνευστί σε 2 ώρες παρά κάτι. Ετσι κι αλλιώς ήταν μόλις 226,7 χλμ!
Συνολο καυσίμων: 63,4 λίτρα.
αν οι υπολογισμοί μου είναι σωστοί, τότε έβγαλα μέση 5,1 λίτρα/100χλμ, χρησιμοποιώντας το οδόμετρο του GPS.
(Αν υπολογίσω με το οδόμετρο, τότε πάμε στα 4,9 λ/100 χλμ!!!)
Κατανάλωση λαδιού? Αμελητέα. (Δεν φαίνεται να έχει αλλάξει η στάθμη).
Τι χρειάζομαι?!
Πρώτα απ΄ ολα έβγαλα το σποιλεράκι της Touratech που είχα πάνω στη ζελατίνα. Ετσι μειώθηκαν πολύ οι στροβιλισμοί που είχα και η όποια αστάθεια στους πλάγιους ανέμους (εμφανές στην Εγνατία).
Χρειάζομαι νέα γάντια! Τα τωρινα πάλιωσαν και κολλάνε στα γκριπ! Ενοχλητικό!!!
Χρειάζομαι νέο μπουφάν, από αυτά με τα ρυθμιστικά κουμπια στα μανίκια να μην ανεμίζουν και να μην μου κουνάνε το τιμόνι!!!
Χρειάζομαι καινούριες μπότες, ώστε να μην καίγονται και να πονάνε μετά από κάνα τρίωρο τα μικρά μου δαχτυλάκια!
Χρειάζομαι να φτιάξω τη σέλλα, νέα επένδυση και προσαρμογή του foam, γιατί ο πισινούλης μου δεν αντέχει πάνω από τρίωρο!
Χρειάζομαι μια 6η ταχύτητα, ώστε να μην ταξιδεύω με 140 στις 5000 (κόκκινο 7700). Θα έχω λιγοτερους κραδασμούς...
Μιλώντας για κραδασμούς, πρέπει να πω ότι έχω βάλει το chip (stage 9) τουJohn Gemi το οποίο πιστεύω ότι ελάττωσε ΠΟΛΥ τους κραδασμούς, ενώ βελτίωσε εμφανώς την κατανάλωση!
Δε λέμε για τη δύναμη για προσπέρασμα, πλέον, ακόμα και με 5η και 3-4000!!!
Ωρα είναι να κάνουμε και αυτό το Dyno να δούμε πως δέιχνει και στο χαρτί, τώρα που γυρίσαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου